bergtop

Eenzaam aan de top?

Hoe eenzaam is het aan de top?
Weleens de volgende tv-reclame gezien?
Iemand beklimt trillend van angst een steile bergtop.
Eindelijk komt hij bezweet boven.
Wil hij net van zijn welverdiende uitzicht genieten.
Ziet hij achter zich een glimlachende Japanner.
Die hem zijn camera in handen duwt.
'Sir, take a picture?'
Tot voor kort ging het vooral om prestaties.
Zelfs in de wereld van de spiritualiteit.
Een handvol werd na tig levens een verlichte goeroe.
Voor miljoenen makke-schapen-volgelingen.

Verlichting meer gemeengoed
Rond 1970 werd verlichting wat meer gemeengoed.
Zelfs toen was dit slechts weggelegd voor een elite.
Die met bloed, zweet en tranen de top bereikte.
Paranormale vermogens waren ofwel aangeboren.
Ofwel slechts bereikbaar dankzij moeizame studies.
Of inwijdingen en opofferingen, vaak ook financieel.
Een medium – iemand die boodschappen van andere
werelden doorgeeft – vergt het uiterste van zichzelf.
Een vaak moeizaam en vaag doorgeefproces.
Met veel giswerk.
'Zit er misschien een M of een A in de naam?
Of anders een S of een C? Het kan ook een K zijn.
Is die persoon overleden of levend?
Verder niets zeggen, hoor!'
Ik heb niets tegen dergelijke tv-mediums.
Liefdevolle prachtmensen, die veel goeds verrichten.
Maar het feit, dat zij in de schijnwerpers treden,
hebben zij volgens mij toch net iets meer aan andere
kwaliteiten dan aan hun mediumschap te danken.
Ik ken mensen, die nooit voor tv komen en zulk werk
nooit voor hun beroep zouden doen.
Maar in dit opzicht toch professioneler presteren.
Als zij namen doorkrijgen, zijn het er tientallen tegelijk.
Vaak tot op het letteraccent nauwkeurig.
Desnoods in buitenaardse talen.
Waarvan jij en ik nog nooit hebben gedroomd.
Als zij beelden op afstand ontvangen,
zijn die niet vaag of schimmig,
maar haarscherp, ruimtelijk en kleurrijk.
Vorige levens – ik zeg andere levens –
herinneren zij zich, alsof die gisteren plaatsvonden.

Goed bericht. Iedereen verlicht
Het is even wennen hoor – leven in een wereld,
waarin zowat iedereen verlicht is.
Met evenveel schrijvers en uitgevers als lezers.
Evenveel componisten en uitvoerenden als luisteraars.
Maar als je eenmaal jouw kwetsbare ego
– of hoe je dat ook noemt – hebt gerelativeerd,
is dit een heerlijke gewaarwording.
In welk gezelschap je ook verkeert, het zijn je gelijken.
Allen delen hun creaties met elkaar.
Niet meer jezelf hoeven verkopen.
Of jezelf pijnigen om indruk op anderen te maken.
Je vindt liefde in jezelf en straalt die constant uit.
Liefdevolle uitwisselingen vinden tegelijkertijd plaats.

Paranormaal wordt normaal
Aura's en chakra's zien, telepathie in alle maten en
soorten, waarnemen op afstand, contacten met
aartsengelen en andere (ahum) buitenaardsen.
Ik heb het tijdens mijn verkenningstocht van de
spirituele wereld allemaal meegemaakt.
Ik weet, hoe het is om samen aan de top te staan.
Maar ik weet gelukkig des te beter, hoe het is om
weer naar onze aardse wereld af te dalen.
En om niet meer paranormaal, maar normaal te zijn.
Ik voelde me weleens eenzaam aan de top.
Ik had zogenaamd unieke ervaringen.
Die ik niet met anderen durfde delen.
Omdat ik dacht, dat ze het toch niet zouden begrijpen.
Zo uniek waren mijn ervaringen.
Ja, vergeet het maar!
Waarschijnlijk zijn wij allemaal aan die top geweest.
Wij ontmoeten elkaar daar van tijd tot tijd.
Bewust of onbewust.
Dat hoort blijkbaar bij ons menselijke bestaan.
Wellicht om dezelfde reden, dat ik daar niet over praat.
Of ernaar vraag. Dan doen anderen dat ook niet.
Maar wie ben ik?
Zeker weten doe ik dit nog steeds niet.
Maar er komt hoop.
Hoop op bevrijding van het zogenaamde ego.
Het ego, dat zo onmenselijk veeleisend is.
Een hele klus hoor, om zo'n ego op peil te houden!
De moraal van dit verhaal:

Van je voetstuk komen
Het gaat er niet zozeer om hoe hoog je stijgt.
Maar om wat je hier beneden neerzet.
Er is genoeg te doen.
Alle ingrediënten zijn al aanwezig.
Om van deze wereld een paradijs te maken.
Samen aan de slag ermee!

Micha Beuger 2006-02-18

Pagina